Een jaar lang reisde ik niet met de gele rups, want prikkels spanning en ellende. De laatste keer dat ik een trein zag had ik hele andere plannen met dat ding…. en nu zit ik dus in de gele rups.

Stiekem is dat best een prestatie, want aan een trein zijn voor mij heel wat nare gevoelens en gedachten gekoppeld. De gele rups die mij altijd van a naar b vervoerde was verandert naar een trein. Een groot log ding, niet langer was het een onschuldig vervoersmiddel. Een jaar lang heb ik dat ding ontweken, bang voor alle gevoelens die daarbij hoorden. Maar nu werd het tijd om deze hobbel te nemen. Want ja, deze dame gaat werken en studeren en daarvoor zal ze toch echt met de trein/gele rups moeten reizen.

Vanmorgen stond op met buikpijn van de spanning. Ik fietste naar station en heb onderweg getwijfeld om om te draaien. Mijn lijf schreeuwde: ‘ga niet met de trein’. Ik fluisterde terug: ‘ik ga gewoon met de trein, het is niet meer dan een gele rups die mij van a naar b brengt’. Ik stapte in en de trein kwam in beweging. De eerste 10 minuten van mijn ‘allereerste’ treinreis (alleen) heb ik alleen maar gehuild. Niet omdat ik me heel erg rot voelde, wel van trots, want dit heb ik toch maar weer gedaan! En om dat te vieren at ik vanmiddag samen een ijsje met een wildvreemde mevrouw en hadden we een een mooi gesprek over het leven!