Geduld, ik heb deze eigenschap nooit echt ruim in mijn bezit gehad, maar één ding is zeker ik heb het nog steeds niet. Bij afspraken kom ik altijd ruim op tijd en ik vind het dan ook vervelend wanneer anderen te laat komen. Bij sommige mensen weet ik dat die gewoon altijd 5 a 10 minuten later zijn dan afgesproken, daar kan ik inmiddels mee dealen. (Ik zal geen namen noemen 🙂 )
Nu ik één a twee gesprekken in de week afspraken heb met mijn hulpverleners wordt mijn geduld regelmatig op de proef gesteld. Het lijkt wel of er in de GGZ gewerkt wordt met ‘casualy late’. Het kan haast niet zo zijn dat een afspraak ook echt op de afgesproken tijd begint, nee er zijn altijd die 5 minuten uitloop tijd. Oké ook hier begin ik inmiddels aan te wennen. (Goed hé?)
Maar dan nemen we nu het voorbeeld van mijn psychiater. Twee weken geleden spraken we af dat ze mij gister zou bellen om tien uur. Ze belt mij uiteindelijk om half twaalf op. Tijdens het telefoon gesprek blijkt ook nog eens dat ze nog niet heeft kunnen overleggen met diegene waarmee dat zou moeten dit in verband met een tussen gekomen crisis. Mijn reactie aan de telefoon; ‘oké, vervelend maar het kan gebeuren.’. In mijn lijf merk ik de irritatie, want hoe moeilijk is het om in twee weken tijd een overleg te hebben met je collega. Mijn irritatie spreek ik niet uit. We maken de afspraak dat ze mij vandaag tussen de middag terugbelt, nadat ze dat overleg gehad heeft. Ik wordt om ongeveer half 3 gebeld (tussen de middag is bij ergens tussen 12 en half 2?). Het gesprek gaat als volgt; Hallo Marit, ja ik zou je nog even bellen, maar ik heb geen overleg gehad, want mijn collega heeft een onverwachts vrije dag. (Mijn gedachten: Hoe kan het dat iemand een onverwachts vrije dag heeft????)Is het goed als ik je vrijdag bel? Mijn excuses…. het blijft even stil, ik moet deze informatie verwerken. In mijn hoofd is er ondertussen een enorme chaos aan gedachten ontstaan. Ik stamel nog wat in de richting van; oké is goed, spreken we elkaar vrijdag.
Na dit telefoon gesprek ben ik enorm chagrijnig. Ik hoopte op en telefoontje met een mooi nieuw plan voor mijn medicatie. Hoe langer ik moest wachten op het telefoontje, hoe meer de spanning toe nam. En dan eindigt ook dit telefoontje weer zo en word er opnieuw van mij gevraagd om geduld te hebben.
Mijn geduld wordt op de proef gesteld…. Misschien dat ik het ooit ergens nog ga leren…… geduld hebben.