Depressie, en nu? Oké, ik ben depressief en wat gebeurt er dan? En nu? Hoe verder? Vragen die ik mijzelf regelmatig stel, maar ook vragen die ik regelmatig krijg. Vragen waarop ik eerder altijd wel antwoord had, maar dat is veranderd. Net zoals er zoveel veranderd is sinds ik depressief ben.

Vragen die ik mijzelf eerder eens in de zoveel tijd stelde, zijn nu vragen die ik mijzelf dagelijks (moet) stellen. Mijn studie bepaalde mijn richting, colleges volgen, tentamens halen, stage lopen kortom voldoen aan de eisen. De weg van mijn studie was volledig voor mij uitgetekend, het enige wat ik moest doen was het stappenplan volgen. Nu sta ik op de weg die depressie heet en daarmee verdween ook het meerjarige stappenplan. Eigenlijk is het oneerlijk, want juist nu het minder goed gaat zou een stappenplan fijn zijn. Maar goed die is er niet, dus sta ik op de weg depressie, zonder stappenplan.

Geen uitgestippelde weg meer waarop staat wanneer ik wat af moet hebben. Nee een lege weg, zonder eindpunt. Dat is waarom  ik mijzelf regelmatig afvraag en nu? Hoe verder? Soms omdat ik het gewoon echt niet weet hoe verder, dan is één dag overzien al killing. (Om dan maar niet na te denken over een maand of jaar) Toch stel ik mijzelf deze vraag nog veel vaker omdat ik van betekenis wil zijn. Omdat ik net zo wil zijn als anderen, ik wil studeren, werken en ‘gewoon’ zijn. Ik wil een plan voor de langere termijn, maar ik moet het doen met het nu. De vragen en nu? Hoe verder? Zijn van de lange naar de korte termijn verschoven. De betekenis is veranderd. Waar ik in december nog mijn studie in het nieuwe collegejaar weer op wilde pakken, denk ik nu lukt dat? Steeds vaker denk ik van niet… Durf ik dat (meerjarige) stappenplan los te laten? Durf ik mijn studieplannen voor nu los te laten? Durf ik nu volledig op mijn niet uitgestippelde weg te gaan staan? Niet wetend wat er (nog) gaat komen?

En nu? Hoe verder? Ik weet het (soms) ook niet…. Eerst vandaag en dan komt er weer een nieuwe dag, dat is wat vast staat