En doorrr…

En doorrr…. de oplossing voor alles, ook als het niet de oplossing is. De laatste tijd krijg ik steeds vaker de vraag hoe ik dat nou doe, dealen met een lijf en een hoofd die niet altijd lekker functioneren. Veelal is mijn antwoord dat ik maar ‘gewoon doorga’, de dingen blijven doen die ik altijd al deed. Blijven werken, blijven hardlopen en o.a boodschappen blijven doen. Ondertussen komt er bij mij wel steeds vaker het besef dat de gewoon die er een paar jaar terug was, niet meer de gewoon van nu is en stiekem is dat best pijnlijk.

Want het schijnt niet gewoon te zijn dat als je boodschappen gaat doen je altijd eerst opzoek gaat naar je brace, of eerst naar huis terugloopt om dat ding op te halen. Veel mensen hebben standaard pepermuntjes en papieren zakdoekjes in hun tas, bij mij zit daar altijd een brace bij.
Lang was er de hoop dat het nog beter zou worden, die hoop is inmiddels na een vol jaar revalidatie afgezwakt. Ik zou nog zo graag willen geloven in 100%, maar weet inmiddels ook dat 100% niet realistisch is. Ik weet dat 100% vragen van mijn pols die 70% kan dragen zorgt voor pijn en frustratie. Overbelasting van mijn vingertopje tot in mijn schouder/bovenrug. Zo’n zeurende pijn die ervoor zorgt dat ik niet meer weet hoe ik mijn arm moet houden, dat ik soms gekscherend voorstel mijn arm eraf te hakken, of vast te binden aan mijn lijf. Pijn die ervoor zorgt dat je de simpele dagelijkse dingen moet gaan plannen. Stofzuigen en mijn bed verschonen op één dag is niet haalbaar, wil ik ook nog kunnen werken, of eten kunnen koken. Het voordeel van weinig kracht hebben, is dat ik mijn buren ook al vrij snel leerde kennen, zij zijn namelijk best bereid om die fles spa rood open te draaien, nadat ik een kwartier heb staan martelen.

Gelukkig weet ik steeds beter wat er wel kan, maar dat betekend niet dat ik niet meer wil dan dat ik kan. Een knelpunt waar ik mezelf regelmatig op stuk loop. Er zijn zoveel dingen die ik soms gewoon zou willen kunnen, maar die dan of te veel kosten, of niet mogelijk zijn.
Soms kan ik wel janken omdat ik na een ‘gewone’ dag al teveel pijn heb om nog een rondje te kunnen hardlopen. Dat rondje hardlopen wat ik dan juist zo hard nodig heb om in mijn hoofd de wereld ook nog een beetje leuk te blijven vinden.
Dus laat ik eerlijk zijn, soms mag de wereld wel ontploffen en is ‘en doorrr’ het enige antwoord. Dom doorgaan, de ene voet voor de andere. Alle taken op een dag blijven afronden, rondjes wandelen of rennen en blijven ademen (deze werkt altijd). Wetend dat de negatieve spiraal van een lijf en een brein die elkaar steeds maar negatief blijven beïnvloeden vast weer een keer verandert in een positieve spiraal, en er dan weer tijd en ruimte is om de wereld weer leuker te vinden.

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *