Er komt een straal licht naar binnen. Ik draai me nog een keer om, wil nog even verder slapen, maar het lukt niet meer. Mijn bioritme vindt het tijd om wakker te worden. (Dit heb ik zolang niet gehad!) Wanneer ik uit bed stap voelt het alsof er een vrachtwagen over me heen gereden is. Gelukkig is dat niet zo….

Nee het is het algehele gevoel van vermoeidheid. Het is mijn lichaam die rust krijgt na een week op spanning te staan. Mijn lichaam voelt zwaar en vermoeid, maar mijn hoofd voelt licht. Met momenten denk ik dat ik droom. Maar nee, het is echt, mijn eerste week als ervaringsdeskundige in opleiding zit erop.

Ik wil niet te snel juichen, maar stiekem juich ik wel. Tering wat voelt het lekker om weer aan de slag te zijn. Wat is het lekker om weer in de ggz rond te kunnen lopen als werknemer in plaats van als cliënt. Het is heerlijk om te merken hoe mijn blik de laatste twee jaar alleen maar kritischer is geworden en hoe mijn blik op het werkveld is veranderd. Bovenal is het mega fijn om het gevoel te hebben dat ik mezelf mag zijn, zowel binnen opleiding als werk.

Ook naar mezelf ben ik kritisch, want wil ik niet gewoon dat het allemaal zo leuk is? Hou ik mezelf niet een ideaalbeeld voor? Ik denk dat ik hierop kan antwoorden dat het niet zo is, mijn eerste week was echt fijn. Dan is er nog dat stemmetje dat in mn oor schreeuwt dat het vast na één week allemaal instort. Dat ik dit niet aankan en nu na die ene week maar moet stoppen, om verdere teleurstelling te voorkomen.

Conclusie de eerste week doet veel met mij. Ik ga van blij naar onzeker en misschien soms ook nog wel een beetje bang voor wat er gaat komen. Maar bovenal voel ik mijn stevige onderbuik gevoel. En dat gevoel zegt, het komt wel goed. Nu blijft het de kunst om daar dichtbij te blijven en niet mee te gaan met mijn hoofd die toch wel het tegendeel blijft schreeuwen.