Ik voel me wankel en wiebelig. Mijn hoofd is onrustig, mijn lijf is uitgeput. Voor mijzelf zorgen is topsport. Ik voel de grond langzaam onder mijn voeten wegglijden en dat maakt me bang, heel erg bang. Mijn gedachten doen daar nog een schepje boven op, is het afgelopen jaar voor niks geweest?
Ik besluit dat dit niet zo kan zijn en ga aan het werk om mijzelf het tegendeel te bewijzen. Ik pak mijn signaleringsplan erbij en trek alles uit de kast om op de been te blijven. Ik ga naar alle afspraken die in mijn agenda staan en denk; wat nou dit niet aankunnen? Ik ben er toch? Er is niks wat ik oversla, want ik moet dit kunnen, hup Marit niet zo zeuren, gewoon gaan. Ik heb ongeveer alles geprobeerd om mij beter te voelen, maar toch voel ik me nog ontzettend kut.

Wanneer ik voor de zoveelste keer halverwege de dag totaal afgedraaid in bed lig te huilen, bedenk ik; misschien is hard werken niet de oplossing. Ik word boos op mijzelf, want ik ben weer in dit patroon gevallen. Ik baal ontzettend, maar besluit dan ook dat het genoeg geweest is. Ik ben de enige die hier verandering in kan brengen. Daarnaast wil ik ook weten hoe het nou kan dat ik mij zo ontzettend rot voel, want hé, het zijn echt niet meer de feestdagen en ik heb ook niks anders gedaan dan anders. Komt het dan echt zomaar uit de lucht vallen? Zelf kom ik er niet uit, dus besluit ik dat ik mijn psychiater maar een handje ga laten helpen. (Overwinning!) Na een half uurtje bij de psychiater zijn we eruit. Waarschijnlijk ligt een groot deel van de oorzaak bij het stoppen van één klein pilletje. Dat pilletje waarvan ik al maanden riep dat het niets deed, nu blijkt, dat ene kleine pilletje zorgt voor iets meer rust in de grote donkere depressie storm. Rust waar ik nu zo enorm naar verlang.

Ik had nooit verwacht dat ik volmondig ja zou zeggen tegen het gebruik van medicatie, maar in dit geval ben ik echt blij als dat kleine pilletje zijn werk weer doet…..
Eerst alleen nog even door de vreselijke bijwerkingen heen, maar dat heb ik er wel voor over.