Soms is het alsof ik in een doolhof loop, ik heb geen idee of ik links- of rechtsaf moet slaan. Ik probeer uit te leggen dat ik de weg niet weet, maar het lijkt niet te helpen. Wat er dan gebeurt is dat ik ga lopen. Ik ga lopen en onderweg blijf ik vragen of ik links of rechts moet en stop niet voordat ik verduidelijking heb. Dan is er ineens wel een antwoord op mijn vraag en dat is best spannend.

Waar heeft ze het over zal je nu wel denken. Ik heb het over wat de meeste mensen kennen als de geestelijke gezondheidszorg. Inmiddels maak ik bijna een jaar deel uit van het systeem van de ggz (als cliënt) en voor mij blijft het een doolhof. Ergens ben je binnengekomen door een deurtje en langzaam word je verder geschoven van deurtje tot deurtje. Soms wordt je naar links geschoven en dan opeens weer naar rechts. Is het niet omdat je opzoek moet naar de juiste therapie, dan is het wel omdat je een nieuwe of vervangende therapeut krijgt toegewezen. Als je nog niet wiebelig was, dan zou je het in de ggz wel kunnen worden.

De afgelopen weken liep ik ergens tussen een aantal deurtjes in. Niet wetende welk deurtje ik zou moeten nemen. Het deurtje ‘crisiszorg’ past niet meer. Ondanks dat het soms nog best wiebelig is, is dit niet het deurtje die mij veel verder kan helpen. Het helpt mijn niet verder, dus is het denk ik goed om dat deurtje te sluiten. Maar een deurtje sluiten betekent ook dat ik me weer in het doolhof moet begeven, want wat komt er dan? Links, rechts of rechtdoor? Ik stapte het doolhof in en bleef lopen en vragen totdat er een antwoord was.

Nu weet ik dat ik een nieuwe deur ga binnenstappen en dat is best even spannend, want wat ga ik achter die nieuwe deur tegenkomen? Is daar weer een nieuw doolhof? Ik heb nog geen idee, maar dat is geen reden om het niet te doen, dus ga ik stapje voor stapje richting die nieuwe deur. En hé! Ieder doolhof heeft een eindpunt toch?