De afgelopen week heb ik een paar keer deze of een soort gelijk bericht op Facebook langs zien komen: ‘Kan 1 vriend dit aub kopiëren en reposten (niet delen)! We proberen aan te tonen dat er altijd iemand luistert. #suicideawarness’ Dat er altijd iemand luistert, oké daar kan ik nog inkomen, maar de stap nemen om te gaan praten… die is zoveel groter. Suïcide, een onderwerp waar niet over gesproken wordt. Het is beladen en moeilijk, want er is toch niemand die echt dood wil? Vaak lijkt er geen aandacht aan schenken de beste oplossing. Sinds ik psychische klachten heb, weet ik dat suïcidale gedachten en depressie bij elkaar horen. Ik weet dat er veel mensen met psychische klachten zijn die ook regelmatig aan de dood denken of hiermee bezig zijn.
Op mijn blog vertel ik open over de dingen waar ik tegen aanloop en wil ik meer inzicht geven. Toch merk ik nu twijfels en vind ik het moeilijk, want mogen anderen wel weten dat ik redelijk veel bezig ben met de dood? Mogen anderen weten dat de dood soms de enige oplossing lijkt? Ja, dit mogen anderen weten het is misschien moeilijk, spannend of eng. Een beetje meer openheid over dit onderwerp kan Nederland wel gebruiken. Suïcide dus, depressie en zelfmoordgedachten gaan vaak hand in hand. Dit komt omdat het hebben van een depressie een enorme strijd is. Een strijd met alles, je bed uit komen, eten, jezelf verzorgen, alle dagelijkse dingen of om überhaupt de drempel over te komen. Ga ik iets doen in de hoop dat mijn dag ietsjepietsje sneller voorbij gaat? Of blijf ik wachten tot de de dag om is? Iedere dag weer dezelfde strijd, soms met het geluk dat die ene zonnestraal door alles heen je hersenen bereikt. Maar ook de minder zware dagen zijn enorm zwaar.
Iedere dag heb ik het gevoel dat ik op een doodlopende weg sta. De controle die ik had over de dingen die ik deed, ben ik nu volledig kwijt. Niemand die mij kan vertellen wanneer deze strijd over gaat. Niemand die kan vertellen hoe lang het nog duurt. Wat kan ik doen als ik moe ben van het vechten? Een dag in bed liggen met mijn deken over mijn hoofd? Dat werkt niet want de nare gevoelens en de chaos in mijn hoofd blijven bestaan, verdragen is namelijk ook en strijd. Het denken aan de dood kan soms een een gevoel van een beetje houvast/controle geven, want ik kan altijd nog zelf beslissen of ik doorga met mijn strijd of niet. Soms lijkt het dat mijn doodlopende weg nog maar één kant op gaat en dat is zelfmoord. Het lijkt de enige oplossing naar verlichting en rust in mijn hoofd. Het hebben van zelfmoord gedachten geeft een enorm machteloos gevoel, het is beangstigend. Het is eng, dat de dood de enige uitweg lijkt te zijn. Ik stel mijzelf gerust met de gedachte dat stoppen met leven altijd nog kan, dat hoeft niet per direct. Het hebben van zelfmoordgedachten betekend niet dat ik er iets mee moet. Soms helpt het mij om tegen iemand te kunnen zeggen dat ik deze gedachten heb. Soms kruip ik in mijn bed en trek ik mijn dekbed over mij hoofd en wacht ik net zolang tot het nare gevoel verdwijnt.
Gelukkig heb ik fijne mensen om mij heen bij wie ik steun vindt. Mensen die inmiddels weten dat mijn zelfmoordgedachten hand in hand gaan met mijn depressie. Mensen die langzaamaan geleerd hebben om over suïcide te praten. Het belangrijkste voor mij is om af en toe gewoon te kunnen spreken over suïcide, zonder schaamte en andere beladen of moeilijke dingen.
Ik heb het geluk dat ik suïcide in mijn omgeving steeds meer uit de taboe komt, maar wat zou ik het anderen ook gunnen om openlijk te kunnen praten over hun gedachten/gevoelens.
Ik geloof dat een beetje meer bekendheid echt een verschil kan maken. Wat jij kan doen? Verdiep je eens in het onderwerp suïcide, lees je in. Klopt jouw beeld over suïcide met de werkelijkheid? Durf eens met iemand te praten over dit onderwerp.
Meer informatie over suïcide: www.113online.nl