De man met de hamer

Begin van de maand wist ik het al, dit zou een maand worden waarin ik recht op de man met de hamer af zou lopen. Ieder jaar kies ik er in september weer voor om aan de Socialrun mee te doen. Een weekend waarvan ik zeker weet dat ik de man met de hamer tegen ga komen, maar ook de ervaring opdoe dat de man met de hamer niet het einde van de wereld is. De man met de hamer tegen komen betekent niet dat je niet meer verder kan en dus ging ik door. Regelmatig deed ik een stap aan de kant als hij weer eens op me af kwam stormen. Zo die heb ik weer ontweken, dacht ik dan.

In mijn achterhoofd knaagde al langer dat stemmetje, die ook wel wist dat als ik altijd maar richting de man met de hamer blijf lopen, de confrontatie onvermijdelijk is. Toch liep ik door (helemaal niet eigenwijs), want het Socialrun weekend wilde ik niet laten schieten. Ook al liep ik daarvoor al op mijn tandvlees door het opstarten van mijn werk. Na de Socialrun ging ik door met dozen inpakken, verhuizen wilde ik niet te lang uitstellen, want dubbele huur betalen vind niemand leuk. Ondertussen werkte ik, veranderde mijn werk inhoudelijk weer door Corona, trok de pijn vanuit mijn pols door naar mijn schouder en nek en besloot ook mijn linkerpols het leven te zwaar te vinden. Je raad het al een goed recept om de man met de hamer toch echt tegen te gaan komen.

Ik wist dat het zou gaan gebeuren en toch probeerde ik het zo lang mogelijk uit te stellen. Als ik nou nog even doe alsof ik niet merk dat ik na een dag (thuis)werken totaal uitgeput ben. Als ik nou gewoon een avond wat eerder naar bed ga, dan zal het daarna wel weer over zijn. Maar nu ik al bijna een week het gevoel heb dat er een vrachtwagen over me heen gereden is en ik in de supermarkt bijna ga huilen van alle geluiden die te hard binnen komen, weet ik genoeg. De wereld is nu (nog) half grijs, maar als ik niet oppas verandert die heel snel in zwart. Nu is het tijd om een stap terug te doen, eerlijk te zijn over hoe het echt gaat. Mijzelf terug te trekken in mijn nieuwe huis, starend naar kaarsjes en verscholen onder een dekentje. Balend dat het nodig is, maar ook wetend dat half grijs ook heel snel om kan slaan naar pikzwart, en dat is niet waar ik (weer) naartoe wil.  Dan maar even op de rem, terugkijkend naar wat ik allemaal wel gedaan heb de afgelopen maand. Alles samen was te veel, maar ook waardevol. Dus mocht ik even wat minder sociaal zijn? Of wat minder snel reageren? Dan breng ik tijd rond in mijn bubbel, om zo snel mogelijk weer ‘gewoon’ mee te doen. Even stekkeren….

 

One thought on “De man met de hamer

Laat een antwoord achter aan Jannette Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *