Balans

Vanmorgen fietste ik naar huis na het zoveelste teleurstellende gesprek met mijn handtherapeut. Natuurlijk voelde ik dat het niet lekker ging en zag ik dit gesprek wel aankomen, toch hoop ik iedere keer weer dat het anders is. ‘Het is zoeken naar balans in een hele kleine marge’ sprak mijn peut. Mijn nekharen stonden overeind, ik wil niet, ik heb geen zin, ik ben er klaar mee en toch moet ik. Nou ja ik moet als ik wil. De eindeloze zoektocht naar wat wel en niet kan lijkt zo uitzichtloos. De ene dag kan iets wel en de andere dag kan het weer niet wat is dan ‘de balans’ vinden vraag ik me af.

Balans: toestand waarin alles aan alle kanten even zwaar is. Met dit woord en deze definitie heb ik tijdens mijn opname in 2016 de oorlog verklaard. Ik werd er mee doodgegooid, in alles wat ik deed moest ik balans vinden aldus mijn therapeuten. Balans vinden hoe doe je dat in vredesnaam, als je ergens voor wil gaan dan ga je toch? En daarbij hoe vaker je zegt dat ik iets moet, hoe meer ik zal gaan sputteren. Laat ik nu ook maar gelijk eerlijk toegeven dat sputteren mij niet altijd verder helpt, maar het was al te laat de oorlog met balans was er al.
Het woord balans droeg voor mij een soort perfecte lading met zich mee. Als je in balans bent, dan ben je dat altijd, dat beeld had ik van in balans zijn. Het woord werd uit de therapie gesprekken verbannen, want ik zou balans toch nooit gaan begrijpen.

Dacht ik, want inmiddels zijn we een aantal jaar en heel wat uitdagingen verder. Inmiddels kan ik zeggen dat ik aan een soort vredesmissie begonnen ben met het vinden van balans. Lang niet altijd vrijwillig en soms zelfs enigszins noodgedwongen. Bij het vinden van balans tussen werk, studie, vrijwilligerswerk en een sociaal leven is er nog enige speelruimte om af en toe onderuit te gaan. Het is niet fijn, maar het is vaak wel uit te leggen. Ik kan om hulp vragen en er is altijd wel een weg om opnieuw te beginnen. Soms heb ik het nodig om op dit vlak onderuit te gaan om weer even geconfronteerd te worden met mijn eigen eigenwijsheid.
Maar het vinden van de balans tussen mijn hoofd en mijn lijf is/was veel moeilijker. Hoe voel ik mijn lijf als mijn hoofd op volle toeren door draait? Hoe ga ik om met een vol hoofd zonder mijn lijf daarmee te overbelasten? Hoe ga ik om met allebei tegelijk, in plaats van één van beide zoals ik dat lange tijd gewend was. Een ontzettend ingewikkelde zoektocht, waarin ik door mijn operatie(s) noodgewonden terecht kwam. Even tien kilometer hardlopen om mijn hoofd leeg te lopen, was niet langer een optie  (zonder dat dit gevolgen had voor mijn revalidatie).

Nu ik al lange tijd aan het revalideren ben heeft balans voor mij ineens een andere betekenis gekregen. Het draait niet om perfectie, het draait om blijven zoeken naar wat kan, zonder daar verder kapot aan te gaan. En vanmorgen was daar ineens het besef: eigenlijk ben ik best wel goed in geworden in het zoeken naar balans. Ik vind de balans misschien niet altijd (want sommige dingen zijn gewoon te leuk om niet te doen), maar ik blijf er wel naar zoeken en dat is volgens mij waar het om draait.

(Oja en balans zal altijd een jeukwoord voor me blijven, want ja een beetje sputteren blijft ook wel oke 😉 )

3 thoughts on “Balans

  1. Hoi Marit! Zo herkenbaar wat je schrijft, balans lijkt in de gesprekken met mijn begeleiding ook wel het toverwoord te zijn. Op allerlei gebieden komt het steeds weer terug. En dan wil je het zo graag aan de kant schuiven, want inderdaad als je iets wil, dan wil je het toch gewoon doen? Een beetje sputteren mag zeker! En dan al sputterend toch maar blijven zoeken naar die balans, want het maakt het wel makkelijker als je niet steeds alleen maar over je grenzen heen gaat.
    Enne: blijf vooral doorgaan met schrijven! Je stukjes zijn heel herkenbaar!

  2. Hoi Marit,
    BALANS: toestand waarin alles aan alle kanten even zwaar is.
    BALANCEREN: met kleine schommelingen zich in evenwicht houden!
    EVENWICHT: Een toestand van balans tussen tegengestelde krachten, die of statisch of dynamisch is.

    Zo nu en dan uit balans (mogen) zijn, is voor mij een wezenlijk onderdeel van ‘in balans’ zijn.
    Hoe kun je anders (h)erkennen of je in of uit balans bent.

    Zoeken naar mogelijkheden en grenzen stellen, zijn voor mij de sleutelwoorden, want soms vraagt het leven wat meer aandacht/energie voor het ene ‘gebied’, waardoor je (tijdelijk) wat minder gefocust bent op het andere ‘gebied’.
    Ben je dan gelijk ‘uit balans’ of is dit een kleine schommeling weer onderweg naar evenwicht!

    Hoe zou jouw leven eruit zien als jij altijd in balans bent?
    Mijn antwoord zou zijn: heel saai, want zonder ‘dieptepunten’, geen ‘hoogtepunten’!

Laat een antwoord achter aan Annemiek Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *