Ik heb het boek PAAZ, van Myrthe van der Meer in het eerste jaar van mijn studie gelezen. Het was voor mij een manier om een inkijkje te krijgen in de ‘onbekende’ wereld van de psychiatrie. Volgens mij ging ik kort daarna naar het Dolhuys in Haarlem (museum over de historie van geestelijke gezondheidszorg). Zowel het boek als het museum trokken mijn aandacht, ik vond het interessant en ik was er diep van onder de indruk. De psychiatrie had mijn interesse, niet wetende dat ik nu zelf cliënt zou zijn in deze wereld.

Vandaag bedacht ik dat ik het misschien leuk zou vinden om het boek PAAZ nog eens te lezen. Het was al een hele tijd geleden en eigenlijk wist ik niet meer zo veel van het boek. Ik wist dat ik het boek ergens op mijn e-reader had staan dus ik besloot in mijn digitale bibliotheek op zoek te gaan naar dit boek. Inmiddels had ik ook een kopje thee gezet, en zo plofte ik met mijn e-reader en een kop thee op de bank. Om het boek PAAZ voor de tweede keer te gaan lezen, ter ontspanning. Na het lezen van de eerste tien bladzijden besef ik me dat het lezen van dit boek nu anders is. Er is een verschil tussen de eerste keer lezen en de tweede keer lezen van dit boek. Daar waar ik de eerste keer het boek met nieuwe ogen en soms vol verbazing las, is er nu herkenning. Herkenning in de dingen, waarvan ik zou willen dat ik ze niet zou herkennen. Ik zou willen dat ik dit boek gewoon nog een keer vol verbazing zou kunnen lezen. Het is frustrerend om te merken, dat ik mij nu niet meer kan verbazen over de gedachten van de persoon uit het boek. Ik betrap mijzelf  er zelfs op dat haar gedachten, mijn gedachten zouden kunnen zijn.

Opeens is daar het besef, dat niet alleen het lezen van dit boek anders is, maar dat alles anders is, echt anders. En daarbij, hoe verrekte lastig ik het (nog steeds) vindt, om dat ‘anders’ te accepteren. Mijn psychiater zei maandag nog: ‘Het zou makkelijker voor je worden als je het wat meer zou kunnen accepteren.’ Ik zou willen dat ik het allemaal kon accepteren, maar dit lukt (nog) niet. Zeg nou zelf, hoe accepteer je in drie maanden tijd dat alles in je leven anders is? Voorlopig blijf ik dus nog in strijd met alles wat anders is. (Pfff.. wat het lezen van een boek al niet kan doen)

Oja, nog een kleine leestip; PAAZ  en UP van Myrthe van der Meer