Durf ik te schrijven dat ik me soms, of eigenlijk regelmatig alleen voel? Ik heb getwijfeld, want ik wil hiermee geen verkeerd signaal afgeven. Mijzelf alleen voelen is namelijk niet alleen zijn, want ik ben echt niet alleen. Ik wil hiermee dus niet zeggen dat ik eenzaam ben, want er zit verschil tussen eenzaam zijn en alleen voelen.
Waarom ik dan toch schrijf dat ik mijzelf wel eens alleen voel? Omdat het is wat het is, punt, niet meer dan dat.

Ik heb een tijd lang alles wat ik voelde en dacht voor mijzelf gehouden, bang voor de reactie van anderen. Als ik er geen aandacht aan geef gaat het vanzelf een keer over toch? Nou, inmiddels weet ik dat het niet zo is. Sindsdien probeer ik jullie mee te nemen in mijn strijd. Ik probeer te vertellen hoe het echt met mij gaat, ik probeer mijn gevoelens en gedachten onder woorden te brengen. Met vallen en opstaan probeer ik in contact te blijven met jullie, omdat ik weet dat ik het niet alleen hoef te doen. Daarnaast doen jullie ontzettend je best om naast me te staan en mij  te steunen. Jullie geven ontzettend veel liefde, en toch schrijf ik dat ik mijzelf alleen voel. Het voelt bijna een beetje egoïstisch…. (en toch doe ik het (:  )

Maar wat is er dan alleen? Nou, het is iedere dag moeten dealen met een achtbaan aan gedachten en emoties. Iedere dag een berg op klimmen, terwijl ik er ook ieder moment weer af kan glijden. Iedere keer afleiding zoeken, wanneer de spanning zo hoog op loopt, dat stoppen met leven de enige oplossing lijkt. Het is iedere dag weer proberen zelf keuzes te maken en niet mijn depressie te laten kiezen. Het is iedere dag een strijd die ik alleen zelf kan leveren. Jullie kunnen mij steunen, maar ik zal het zelf moeten doen en dat voelt soms alleen…