Het is vandaag 30 december, langzaam komen er steeds meer jaaroverzichten online. Vrienden die terugblikken op het afgelopen jaar. Eigenlijk heb ik er maar niks mee, al dat zoetsappige gedoe. Life goes on, toch? Oud en nieuw heb ik nog nooit uitbundig gevierd en al die jaaroverzichten heb ik ook nog nooit echt aan mee gedaan. Toch kriebelt het na een jaar als deze om er toch wat over te schrijven, zoetsappig of niet…. Het kriebelt en dat wat kriebelt moet ik schrijven, pas dan is er rust.

Mijn depressie zou nu heel gelukkig zijn als ik nog even een keer inzoom op alle momenten van 2017 waarop die op de voorgrond stond. Maar hé, die heeft al lang genoeg op de voorgrond gestaan. Dus wil ik terugblikken op de momenten waarop ik op de voorgrond stond. Stiekem vind ik dit heel erg spannend, want ja depressie vindt altijd wel weer een reden om mij de grond in te trappen…. maar ergens in januari besloot ik om dit jaar met volle angst vooruit te willen. Dus ook nu schrijf ik met volle angst op waar ik trots op ben.

De momenten van 2017 waar ik trots op ben:

• De moed om hulp te vragen, te kiezen voor therapie en te kiezen voor herstel.
• Finishen van de halve marathon.
• Het weer oppakken van vrijwilligerswerk in de Molenhof.
• De 54 kilometers die ik heb hardgelopen in 48 uur tijd of ook wel de Social Run. Dit allemaal voor meer bekendheid rondom psychische ziekten.
• Roeien bij sloeproeien Zwolle, een plek waar ik lekker mijn hoofd leeg kan sporten, maar waar ik ook enorm fijne mensen heb leren kennen.
• Het besluit nemen dat het oppakken van mijn studie nog te vroeg is en daar ook oké mee zijn.
• Mijn open-up op het Open Mind Festival. De eerste keer dat ik mijn verhaal vertelde aan wild vreemde mensen, dat was zo helpend.
• Werken, al is het maar zo’n 4 uur per week, ik werk weer!
• Waar ik het meest trots op ben is al die lieve mensen die ondanks alles in mij geloven, mij steunen en altijd weer voor mij klaar staan.

En buiten al deze momenten zijn er nog veel meer kleine momenten waar ik trots op kan zijn. Want laat ik eerlijk zijn, in januari 2017 wilde, voelde en geloofde ik niet in een januari 2018. Maar hé! Ondanks alle shit die er dit jaar in mijn hoofd gezeten heeft en soms nog zit, ik sta nog overeind! En dat is al reden genoeg om trots op te zijn.

Dus ga ik nu met een soort van zoetsappig jaaroverzicht, met volle angst vooruit 2018 in.