100% inzet geeft niet altijd 100% resultaat

Vanmiddag kreeg ik het bericht, waarvan ik al een tijdje wist dat het zou gaan komen. Sterker nog in mijn onderbuik knaagt het al veel langer, maar dat heb ik natuurlijk zo lang als mogelijk ontkent. Met een enorme knoop in mijn maag reed ik richting het ziekenhuis, in theorie niet wetend wat er ging komen, maar mijn gevoel zei genoeg. In de auto ging ik in gedachten nog even snel de afgelopen weken af, kak, ik kon echt niet zeggen dat er een stijgende lijn in zit. Na een jaar revalideren, veel tegenslagen, maar ook positieve momenten, moesten we nu echt concluderen dat het maximale voor nu bereikt is.

De kans dat mijn pols over drie maanden ineens wel honderd procent en pijnvrij functioneert is klein is. En dat bericht doet op zijn zachtst gezegd pijn. Terwijl ik dit huilend schrijf, is er ook een vorm van opluchting. Ergens is het ook fijn om niet langer ieder twee a drie weken naar het ziekenhuis te gaan voor revalidatie. Met de stiekeme hoop dat het nu toch echt beter zou gaan, om al snel te concluderen dat er alweer weinig verandert is. Ondanks mijn eindeloze hoop op verbetering geeft het ook wat ruimte om te weten hoe het echt voor staat. Na heel wat pijn, onderzoeken, twee operaties, verschillende artsen en handtherapeuten en een dik jaar revalideren ben ik weer een hele ervaring rijker. De afgelopen jaren hingen aan elkaar van gips en ziekenhuisbezoeken, het vooruitzicht dat er nu even geen ‘gedoe’ meer is is dan ook best fijn.

Naast dat er de afgelopen jaren veel medisch gedoe is geweest, besefte ik bij het schrijven van mijn vorige blog (en doorrr) ook hoeveel ik geleerd heb van dit hele proces. Naast dat ik iedereen zou willen adviseren om eens met een psycholoog te praten, zou ik je ook bijna willen adviseren om te revalideren. Dat klinkt misschien een beetje gek, want dan zou je eerst iets stuk moeten maken en dat gun ik niemand, toch heeft het wat mij betreft meerwaarde. Voor de beeldvorming een rijtje met de dingen die ik leerde in dit proces:

  • Opkomen voor mijzelf; niet alle pijn is ‘psychisch’ omdat ik toevallig een ‘labeltje’ heb.
  • Het zoeken en vinden van balans (al blijf ik dit een vreselijk woord vinden).
  • Openheid over wat er in mijn hoofd gebeurt, ook al is de klacht medisch, maar ook de meerwaarde van een arts/handtherapeut die openstaat voor de psychische kant.
  • Een baco (sleutel) één van de meest handige voorwerpen is in mijn huishouden, thanks pap!
  • Dat mijn lichamelijke en psychische klachten altijd aan elkaar verbonden zijn, gaat het een minder, dan het ander vaak ook.
  • Om hulp vragen (oké een beetje dan)

Last but not least: 100% inzet geeft niet altijd 100% resultaat. Dit klinkt misschien dubbel, juist nu ik zo graag die op die 100% zou willen zitten. Toch was het ook heel waardevol om te leren dat 50% inzet soms genoeg is om een kleine stap vooruit te gaan. Inmiddels weet ik dat de meerwaarde soms juist zit in een stap achteruit doen, rusten en erop vertrouwen dat de voorgaande inzet niet ineens verdwenen is, maar jeetje wat vond ik dat eng. En juist deze ervaring is op zoveel meer vlakken inzetbaar en waardevol.

One thought on “100% inzet geeft niet altijd 100% resultaat

  1. Weer een mooie blog, Marit. Wel balen dat er qua vooruitgang in je pols niet meer in lijkt te zitten. Sterkte met accepteren en succes met dooooorgaan!

Laat een antwoord achter aan Jannette Weultjes Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *